Mijn seksleven bestaat niet meer

Isa is 59 en herstelt al een paar jaar van borstkanker. Ze maakt het goed, maar niet wat haar seksleven betreft, zo blijkt. Haar libido laat het afweten, ze heeft geen seks meer, wel pijn en schuldgevoelens en andere negatieve emoties die haar dagelijks aan haar ziekte doen denken.  MHML sprak met haar en haar man. 

D.L.

Isa komt uit een gezin met drie kinderen. Van jongs af aan leert ze dat ze 'op haar tanden moet bijten' en dat ze moet ‘doorzetten’, ondanks tegenslagen en obstakels. En tegenslagen had ze. Haar eerste huwelijk eindigt snel in een scheiding, haar kind heeft een stoornis en haar loopbaan is een chaos, allemaal aanleidingen om vragen te stellen als 'waarom ik?', 'Wat heb ik gedaan om dit te verdienen?', maar Isa is sterk en gaat telkens weer door. 

Een paar jaar later ontmoet ze de man die haar tweede echtgenoot zal worden en de vader van haar tweede kind. “Ik had al ervaring door eerdere relaties toen ik Isa ontmoette, ik ben een beetje ouder dan zij”, zo zegt haar man. “Ik wist al snel dat het met haar anders zou zijn dan vroeger; dit keer was het een relatie zonder ruzie en met respect.”  ​ 

Isa was 53 toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had. “De diagnose was een schok, maar al snel ga je weer door: je moet sterk zijn, je werk en je huishouden doen, en voor je kinderen zorgen”, zegt Isa. “Ik voelde me soms schuldig omdat ik vond dat ik het niet goed deed en omdat ik wist dat er ergere gevallen waren dan mezelf. Ik doorstond het hele parcours: de behandeling, de operaties, de vermoeidheid, de pijn en de bijwerkingen, soms moedeloos en angstig, dan weer relativerend. De ziekte zorgde er ook voor dat ik geweldige mensen ontmoette en solidariteit ervaarde.  Mijn man was er voor mij, hij maakte onze relatie nog beter en hij was bijzonder lief. Ik bleef doorgaan, zonder mijn ziekte te verzwijgen, maar ook zonder psychologische hulp te zoeken. Zo ben ik, ik klaag niet over mijn gemoedstoestanden en het helpt mij om voor anderen te zorgen.” 

Hij
“De diagnose en de behandeling, ik had het er moeilijk mee.  Ik was bang haar te verliezen, maar ik zag dat ze zelfzeker was, en geleidelijk kreeg ik ook vertrouwen”, zo zegt de man van Isa. "We ontdekten een nieuwe dimensie van onze relatie, een andere mooie manier om samen te zijn. Soms verontschuldigde ze zich voor haar haarverlies, haar gebrek aan conditie, soms dacht ze dat ze niet aantrekkelijk was, huilde ze en zei ze dat ze het erg vond voor mij. Maar voor mij is ze gewoon de persoon van wie ik al 25 jaar houd – en niet alleen een lichaam ” aldus de echtgenoot van Isa. 

Zij
Maar nu, een paar jaar en een hormonale behandeling later, is hun intiem leven niet meer wat het was. “Ik blokkeer alles wat sensualiteit en seksualiteit te maken heeft. Ik had nooit een goede relatie met mijn lichaam, ik vond mij niet mooi, maar vandaag is het helemaal een ramp. Vaginale droogheid en mijn gebrek aan libido maken van seks een pijnlijke beproeving. Ik vermijd elk seksueel gebaar en elke streling, uit angst dat ze gevolgd zullen worden door penetratie. Ik weet dat het niet zo zou moeten zijn, maar ik kan er niets aan doen. Crèmes en glijmiddelen, ik heb het allemaal geprobeerd, maar het helpt niet. En artsen praten niet vaak over het seks, dus ik praat er ook niet over, uit terughoudendheid, en om mijn man te beschermen tegen (voor)oordelen.” 

“Er is de pijn, maar wat voor mij het moeilijkste is, is dat ik niet van mijn lichaam kan houden, ook niet van mijn kort, dun haar. En ik word ook ouder, dus doen we ‘het’ anders of niet, maar ik ben soms bang dat mijn man 'op een ander zal gaan'. Het enige wat ik kan doen is mijn liefde verklaren, leven en samen plannen maken”, aldus Isa. 

Hij 

"Aanvankelijk probeerde ik onze seksleven te hervatten, ondanks Isa's gebrek aan verlangen”, zo zegt de man van Isa. "Ik zat toen eerlijk gezegd in een midlifecrisis en ik geloofde oprecht dat we na verloop van tijd onze intimiteit als koppel zouden herontdekken. Maar ik begrijp inmiddels dat het voor haar niet kan, dat seks een grens overschrijdt die niet voor Isa niet overschreden kan worden. Inmiddels ben ik ook ouder geworden en leiden we een leven van bondgenootschap, tederheid en geduld. Seks is niet meer zo belangrijk”. ​ 

Take-home message van Isa voor iedereen die geconfronteerd wordt met een ziekte 

“Als je ziek bent, dat moet je die ziekte de nodige plaats geven. Het leven stopt niet, maar we hebben het recht om te klagen als er iets misgaat! Veerkrachtig zijn is niet hetzelfde als ontkennen dat je ziek bent of was.”