“Sporten is voor mij een geneesmiddel”

“Ik had twee keer agressieve borstkanker, de eerste keer was ik 41 jaar, mijn kinderen 1 en 3… Mijn chirurg, prof. dr. Peter Van Dam, hoofd van het Multidisciplinair Oncologisch Centrum Antwerpen, UZA raadde mij aan om deel te nemen aan een beweegtraject. En omdat ik in ‘survivalmodus’ was, heb ik me aangemeld voor àlle trajecten; mini triatlon, skiën, surfen, kanovaren en golf. En uiteindelijk ging mijn voorkeur uit naar golf omdat het fysiek haalbaar leek en omdat ik in de buurt van het golfterrein woon.”

“Ik ben een typisch kind van de jaren zeventig, ik kreeg heel vaak te horen dat meisjes evenveel kunnen dan jongens, dat ik goed moest studeren, onafhankelijk moest zijn, véél geld verdienen, en ga zo maar door. En ik had het allemaal; diploma’s, een huis met zwembad, iemand om mij te helpen, maar ik was constant aan het rennen om te bewijzen aan de maatschappij dat vrouwen evenveel kunnen als mannen en dat het glazen plafond niet bestaat. Maakte mij dat gelukkig? Nee. 

De diagnose van borstkanker was een wake-up call. Na de tweede diagnose en de bilaterale mastectomie bleek de reconstructie onmogelijk door de maatregelen om de verspreiding van het covid-virus in te dijken en ook omwille van het feit dat een reconstructie een esthetische ingreep is. Ik moest ook opnieuw een zware chemotherapie volgen. Inmiddels was ik gescheiden, maar mijn vriendinnen organiseerden een ‘24/7 team’. Er was een beurtrol en élke dag was er een vriendin die kwam koken voor de kinderen en me kwam opbeuren. Dat voelde heel goed en hielp me om de zware behandelingen te ondergaan, meer nog: te omarmen. Maar enkele weken na afloop van de behandelingen crashte ik; ik was een hoopje ellende, ik functioneerde niet meer en psychisch zat ik aan de grond. 

Toen ik voor het eerst over het golfbeweegtraject hoorde, dacht ik ‘hoe kan het dat een universiteit, de maatschappij, geld geeft aan zo’n project in plaats van aan fundamenteel onderzoek? Maar dat was een denkfout, zo bleek achteraf. Voor mij was de sport écht een geneesmiddel! Na een paar weken hadden mijn twee kinderen weer een mama!”

©www.imagetting.com

Van patiënt naar begeleider 

“Het is niet zo dat ik een golftalent heb of enig gevoel voor balsporten, maar ik zet door en af en toe lukt het mij al om de bal  goed te raken en inmiddels heb ik na twee jaar oefenen mijn handicap behaald via de Route 36. Ik voelde echt dat ik iets wilde teruggeven aan het UZA en aan de samenleving en sinds vorig jaar begeleid ik zelf patiënten die deelnemen aan de GolfSterren, het golfbeweegtraject na kanker. Concreet duurt de golfles door golfprofessional Kevin een uur, mensen kunnen nog wat napraten of niet, en ik geef nog wat uitleg aan mensen die dat willen. Al na enkele weken golfles neem ik de groep mee op het terrein zodat ze kunnen oefenen en ook concreet leren de golfregels toe te passen. Dit is fundamenteel omdat de (ex-)patiënten op deze manier makkelijker hun persoonlijk doel kunnen halen wat fysieke activiteit betreft. Deze aanpak is gebaseerd op grootschalig wetenschappelijk onderzoek waarbij bepaalde levels of moderate physical activity (in vergelijking met niet bewegen) geassocieerd worden met een reductie van kankergerelateerde mortaliteit tot wel 38%.”

“Golf heeft een miraculeus effect op mij en het is ook een vorm van meditatie.  Het helpt ook dat je in de natuur bent, dat je opnieuw sociaal contact hebt, dat je - na alle noodzakelijke behandelingen – ook zélf verder aan je levenskwaliteit kan werken, aan je herstel en je gezondheid.Het helpt ook om iets nieuws te durven proberen en te leren. Golf is een fysieke én een mentale uitdaging, zoveel is zeker. Met een zogenaamd chemobrain is het niet altijd makkelijk om de complexe regels van het spel onder de knie te krijgen en alles te onthouden. Wat zo mooi is aan het traject is de wonderlijke groepsdynamiek, het ervaren dat je niet alleen bent!” 

“Aan het einde van mijn traject hoorde ik van mijn begeleiders, professoren dr. Marc Peeters, CEO van het UZA en dr. Bich dat het project ten einde liep en ik besloot mij aan te melden om patiënten te begeleiden. Dat kunnen mensen zijn die een operatie ondergaan hebben - al dan niet in het UZA-, bestraling of chemotherapie kregen, mensen die herstellende zijn, in principe kan iedereen die maximum drie jaar geleden de diagnose kreeg, zich als kandidaat aanmelden. Ik ben geen arts, maar wat ik wel probeer is aanwezig te zijn, te luisteren zonder te oordelen. Omdat ik het beweegtraject zélf doorlopen heb als patiënt voel ik goed aan waar er verbeteringen kunnen gebeuren en ook hoe ik de deelnemers kan motiveren om hun streefdoel te halen. Ik probeer ook een veilige context te bieden opdat iedereen ook na twaalf maanden golfbeweegtraject zou blijven bewegen.”

“Om de continuïteit van het initiatief te verzekeren, organiseerde ik onlangs samen met professor Bich en golfprofessional Kevin een benefiet in de golfclub Drie Eycken in Edegem. De ‘GolfStars’ namen de golfclub voor één dag over en dat werd een enorm succes. Dankzij heel wat genereuze Friends & Supporters, enthousiaste deelnemers en fenomenale vrijwilligers werd meer dan 40.000 euro opgehaald voor het UZA foundation golfbeweegtraject na kanker.” 

Take-home message 

“Als je te horen krijgt dat je kanker hebt, verzet je niet, het gebeurt. Voel je vooral niet schuldig. Aanvaard het, net zoals de hulp die mensen je bieden. Je kan ook zelf bijdragen aan het herstel, zorg dragen voor je lichaam en je geest. En je kan zelf je oncoloog en je chirurg kiezen; de ene dokter is de andere niet, net zoals het ene ziekenhuis niet het andere is… 

Uit een studie van Harvard Medical School en het Dana-Farber Cancer Institute in Boston blijkt dat mensen aan het einde van hun leven   nooit zeggen ‘wat een geluk dat ik een Lamborghini had’, of ‘Ik ben zo blij dat mijn huis groter was dan dat van mijn buurman’. Wat mensen dan wél als waardevol aanvoelen heeft altijd te maken met dichtbij jezelf blijven en met menselijke verbinding. Bijvoorbeeld ‘Ik heb mijn dromen nagestreefd en niet het leven dat anderen van mij verwachtten’, ‘Ik heb mijn gevoelens geuit’, en ‘ik ben dankbaar voor het warme contact met mijn familie, vrienden, mijn medemens, en ja, waarom niet, ook met dé GolfSterren’.