Interview met Maxime Dahan
De jonge auteur van het boek ‘Namaste Cancer, le pouvoir de l’optimisme
Juni 2022, D. Léotard
Mhml sprak met Maxime Dahan, auteur va het boek Namaste Cancer* waarin hij zijn eigen kankerparcours beschrijft.
Vandaag beschrijft Maxime, 34 jaar, zichzelf als ‘een voormalig kankerpatiënt, schrijver en yogi’. Hij heeft het oude huis van zijn grootmoeder omgebouwd tot een Ashram, een ontmoetingsplek, een meditatie- en yogacentrum, bedoeld om iedereen, van jong tot oud, te begeleiden die op zoek is naar spiritualiteit of een evenwicht in het leven, en hij geeft er yogalessen.
Wie had kunnen denken dat de jonge Maxime die de wereld rondreisde, parachutist was bij de Israëlische Strijdkrachten, startup ondernemer, de ideale productmanager een schrijver en yogi zou worden? Wie had dat kunnen vermoeden van de zoon van een psychiater en een prominente Brusselse advocaat?
Niemand, behalve het lot dat hem in 2017 in Milaan raakte, waar hij net naartoe was verhuisd om een nieuw leven te beginnen als high tech specialist...
Enkele weken later, terug in België, werd lymfeklierkanker vastgesteld, een bloedkanker, heel zeldzaam en reeds in een vergevorderd stadium. De overlevingskans bedroeg 30%.
Zoals zijn persoonlijkheidsprofiel voorspelde, stort hij zich in het zoeken naar informatie, ontdekt, leert en vertrouwt hij op zijn artsen, terwijl hij een veel intiemere zoektocht begint naar wat zijn leven betekent en hoe hij deze beproeving zal doorstaan.
Het glas halfvol
Terwijl hij krachtige chemo- en radiotherapiebehandelingen onderging en in een steriele kamer was opgesloten, besloot hij zijn dagelijks leven op een optimistische manier in te richten, waarbij hij een beroep deed op ‘supporters’, leden van zijn entourage aan wie hij een of meer specifieke taken toevertrouwde. Hij stelt hoop en optimisme voorop en gebruikt humor om de situatie te relativeren. En hij begrijpt hoeveel geluk hij heeft dat hij zo goed begeleid wordt, zo goed verzorgd. Hij begrijpt dat het de keuze is van elke patiënt om te reageren, te handelen, na te denken... Hij blijft zich informeren, hij maakt aantekeningen, hij begint zijn eigen strategie te formuleren tegenover de ziekte, om hulp te durven vragen, om de kleine overwinningen en vreugden te vieren, om niet in ontkenning maar ook niet in pessimisme te vervallen.
Dus als hij eenmaal beter is, in remissie, besluit hij zijn verhaal te delen. Hij schrijft een boek dat de lezer meeneemt op een reis naar het onbekende, vóór de diagnose, via de behandelingen van de ziekte tot de verschillende stadia van herstel. Hij vertelt op humoristische wijze hoe hij, met de hulp van zijn vele medestanders, de ‘grootste strijd van zijn leven’ heeft gewonnen. Het verhaal wordt gevolgd door een lijst van tips, geïnspireerd door zijn ervaring, om patiënten en hun familie aan te moedigen beter met de ziekte om te gaan. Maar dit boek is ook bedoeld voor verzorgers, zodat zij een idee krijgen van wat er omgaat in het hoofd van de patiënten waarvoor ze zorgen.
Vijf jaar later
"Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen ik ziek werd. Ik leer nog steeds over de invloeden van de levensstijl op de ziekte, maar ik ben ook introspectief, ik overdenk dingen opnieuw, ik geniet van het moment en ik probeer in een langzame modus te leven. Deze verandering is geleidelijk gegaan en ik ben nog steeds bezig met het afbreken van sommige gewoonten en het opbouwen van andere. Soms moet ik vechten tegen ongeduld en mijn ego. Ik besef hoe belangrijk alle spanningen zijn, dat alles te snel gaat, dat we niet genoeg belang hechten aan het huidige moment...
Ik ben ook veel alerter geworden voor de signalen van mijn lichaam, mijn hersenen worden er nederig van, en ik probeer mijn geest niet te vervuilen met informatie zoals bijvoorbeeld het nieuws. In feite voel ik me goed, ik ga vooruit zonder angst. Ik ben blij met de ontmoetgingsplaats die ik ontwikkel voor iedereen, ziek of niet, die behoefte heeft aan rust en aan gemeenschap.
En ik ben minder bang voor de dood. Ik geloof dat de dood het einde van het leven is, maar ik geloof in de ziel, die de herinnering is die de levenden vergezelt...
Kansen grijpen
"Voor mij was kanker een trigger. Zoals elk obstakel, kan het als een kans worden gezien. Een kans om bepaalde dingen te begrijpen, om op je eigen manier te reageren, om je eigen waarheid te vinden, je eigen individuele pad. Ik geloof dat elke beproeving in het leven er is om ons iets te laten begrijpen. Wanneer wij met een beproeving worden geconfronteerd, hebben wij een keuze; de keuze van de ontkenning en de duik die daarop volgt, is helaas de keuze van de meerderheid van de mensen, en dan zijn er nog degenen die terugkeren naar hoe het was, zonder de zaken te hebben geanalyseerd. Ikzelf heb de kracht gevonden om mijn leven als patiënt in te vullen en deze ziekte als een kans te beschouwen.”
Hoofdrolspeler van uw leven
Maxime is een beetje gegeneerd als ik hem vraag welke boodschap hij wil overbrengen aan de lezers van het mhml-platform. "Ik geef niet graag advies, maar ik geloof dat mensen gemaakt zijn om te communiceren. Zelfs als je niet gewend bent over jezelf te praten, moet je proberen uit je comfortzone te komen, je hebt niets te verliezen, je kunt om hulp vragen, er kan naar je geluisterd worden zonder veroordeeld te worden. Steungroepen zijn belangrijk, je bent niet alleen. En veel mensen om ons heen zijn vol medeleven en empathie. Er is geen goede of foute manier om hulp te vragen, wees de leider van uw team, bouw zelf een team van supporters. En zoek dan naar de mogelijkheid achter de ziekte, maak er iets van, wordt de hoofdrolspeler.
LEES OOK
*Namaste cancer : le pouvoir de l'optimisme de Maxime Dahan, Hugo Doc éd., collection New Life, 2022
FA434443 - 23/04/2024
