Prof. Corinne Hubinont, arts én patiënt

Interview met prof. Corinne Hubinont, arts én patiënt

Augustus 2022, par D.Léotard

Corinne Hubinont, onlangs gepensioneerd, had een uitzonderlijke loopbaan. Na in 1980 te zijn afgestudeerd als arts (ULB), specialiseerde ze zich in de gynaecologie en de verloskunde. In 1987 volgde ze haar echtgenoot naar Londen, waar ze onderzoek deed naar zwangerschappen met een hoog risico en een proefschrift schreef over foetale geneeskunde. Terug in België werd dr. Hubinont hoogleraar verloskunde aan de UCL, codirecteur van de afdeling verloskunde van het Saint-Luc ziekenhuis en hoofd van de onderzoekseenheid Verloskunde. Tegelijkertijd schreef ze voor het grote publiek boeken over zwangerschap. Haar beroep is haar passie, samen met haar gezinsleven en de opvoeding van haar twee zonen. In de loop van haar carrière is haar werk bekroond met prestigieuze prijzen. Ze werd door de Belgische Senaat uitgeroepen tot ‘Vrouw van het jaar’ in 2011 en in 2014 kreeg ze van koning Filip de eretitel van barones.

2014 was ook het jaar van tegenslag voor dr. Hubinont. Ze verloor haar man onverwachts aan een hartkwaal en een jaar later overleed haar vader. Hoewel zij zich lichamelijk en geestelijk uitgeput voelde, werkte ze door en greep ze niet in. “Ik bleef al mijn energie steken in het uitvoeren van mijn werk in het ziekenhuis, het geven van lezingen in het buitenland, het organiseren van een liefdadigheidsavond voor mijn stichting, uitdagingen waarvan ik hoopte dat zij mijn leed zouden verzachten.”

Enkele maanden later werd haar intuïtie dat ‘er iets niet pluis was’ bevestigd: ze had borstkanker. Een tumor die helaas vrij laat werd gediagnosticeerd door eenMRI, na een mammografie waarvan het resultaat als ‘normaal’ werd omschreven. Toen kwam wat ze beschrijft als het ergste moment van haar ziekte, de aankondiging van de behandeling: haar borst moest worden verwijderd. Ze praat er niet over met haar familie, ze is geschokt door de ernst van deze behandeling die ze niet had verwacht. Het is moeilijk om deze kwestie met haar zonen te bespreken, dus houdt zij zich eerst stil, stelt de operatie uit en besluit de ingreep uiteindelijk toch te ondergaan, maar dan in een ziekenhuis waar zij als een ‘anonieme’ patiënt zal worden behandeld. "Geleidelijk leerde ik mijn misplaatste bescheidenheid overwinnen, ik leerde over mijn ziekte te praten, ik begreep dat het moeilijk was alles voor mezelf te houden, ik kreeg psychologische steun om te beseffen dat ik bij wijze van spreken niet alle laden tegelijk moest openen: de ziekte was de enige die op dit moment geopend mocht worden.”

Ze schrijft in haar dagboek over de ziekte, de behandelingen en het leven als patiënt. Daarna ging het beter en onderging ze een borstreconstructie. “De ingreep, die voor mij het ergste emotionele moment was, is een mooi moment geworden omdat ik merk dat ik mooiere borsten heb dan voorheen.” 

Vandaag is Corinne Hubinont in remissie. Ze heeft haar dagboek over kanker voltooid en gepubliceerd.

"Ik dacht dat het verhaal van mijn ziekte, die maandenlang mijn leven had beheerst, misschien nuttig kon zijn voor vrouwen met dezelfde problemen. In de bijlage heb ik vereenvoudigde theoretische referenties toegevoegd om het hoe en waarom van deze ziekte en de behandeling ervan beter te verduidelijken. Ik hoop oprecht dat dit boek patiënten, hun familie - en waarom ook niet, mijn collega's - een ander facet van borstkanker zal laten zien en zal duidelijk maken wat mij in deze moeilijke reis heeft geholpen.”

Een levensveranderende ervaring 

"Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat mijn borstkanker een goede zaak was, maar ik voel me volwassen nu ik ermee geconfronteerd ben. Ik begreep bijvoorbeeld hoe belangrijk het was om voor mezelf te zorgen, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb mijn levenstempo veranderd. Ik geef mezelf tijd, ik ga wandelen in de natuur of ik lees een boek. Ik sport ook meer en ik besteed meer aandacht aan mijn voeding: ik neem de tijd om goede producten te kopen en ze te bereiden, ik vermijd industrieel bereid voedsel, ik let op de inname van vitaminen en mineralen, vitamine D in het bijzonder, ik let ook op de keuze van hygiëne- en schoonheidsproducten. Ik ben geïnteresseerd in en sta open voor ontspanningstechnieken, hypnose bijvoorbeeld. 

Deze nabijheid tot de ziekte heeft me nederiger gemaakt, zowel privé als professioneel. Ik heb bijvoorbeeld communicatiecursussen gevolgd, zodat ik 'waarheidsgetrouw' en met empathie kan spreken. Mijn 'oude' patiënten hebben een verandering “voor en na” opgemerkt.

En omdat ik een 'arts-patiënt' ben geweest, besef ik hoe belangrijk de woorden van zorgverstrekkers zijn. De mensen zijn vandaag beter geïnformeerd, ze weten meer over hun ziekte, maar je moet hun vragen beantwoorden, eerlijk met hen praten over de realiteit, in detail maar zonder te paternalistisch of hooghartig te zijn. Ik begreep ook dat zieke dokters als echte patiënten moeten worden beschouwd. Anderzijds besefte ik hoe belangrijk de begeleiding van het verplegend personeel in zijn geheel is; de verpleegkundigen zorgen echt met veel empathie voor de patiënten en verdienen meer appreciatie en meer aandacht”.

Een boodschap voor de lezers van mhml 

"Allereerst wil ik u zeggen dat we vertrouwen moeten hebben in de geneeskunde. Elke dag gaat de kennis in de oncologie vooruit en de behandelingen worden steeds efficiënter, beter verdragen en meer geïndividualiseerd.

Op een meer persoonlijk niveau, moet je ‘erin geloven’ als de dokters je dat vertellen en moet je positief blijven. En ziek zijn is een gelegenheid om na te denken over geluk, over de zin van je leven, om de voordelen te ontdekken van kleine eenvoudige dingen, van gedeelde momenten, en om ervan te genieten."

FA-11209442 - 06/06/2024