“Ik nam deel aan de Roze Mars”

November 2023, S. Audali

Jacqueline, 63 jaar, is kinderverpleegkundige. Ze woont al jaren in Waals-Brabant, waar ze werkt en haar drie kinderen heeft grootgebracht. Twee jaar geleden zette de diagnose borstkanker haar leven op zijn kop, net zoals de daaropvolgende behandeling. “Net toen mijn kinderen volwassen waren en het nest verlieten, en ik ervan droomde om van hen te genieten, verstoorde de diagnose alles. De operatie om de tumor te verwijderen, de bestraling en de vragen over hoe het nu verder moest, alles. Het enige wat ik nu nog moest doen was voor mezelf zorgen... iets wat ik vroeger zo graag had gewild, maar niet op deze manier. Mijn moraal was op een dieptepunt en ik sleepte me door het dagelijkse leven toen mijn dochter me vertelde dat ik oma zou worden. Wat een vreugde en wat een boost!

Ik wist nu waarom ik er alles aan moest doen om beter te worden, om van deze ziekte af te komen en weer in de vorm te komen die ik nodig had om de baby te kunnen verwelkomen. Mijn arts legde me uit dat, naast de behandeling, lichaamsbeweging echt goed was om de ziekte te bestrijden en mijn algehele lichamelijke en geestelijke gezondheid te verbeteren. Het probleem was dat ik nooit sportief was en dat ik in mijn leven  taxi had gespeeld dan dat ik had gewandeld... Ik kon me onmogelijk inschrijven voor een cursus of een groepsactiviteit, omdat ik zeker niet het vereiste fitnessniveau zou hebben.”

De weldaad van stappen in groep

Het zorgteam en de vrienden van Jacqueline lieten zich niet van de wijs brengen door haar argumenten. Elke dag legden ze haar de gezondheidsvoordelen uit van lichaamsbeweging zoals wandelen. "Ze stuurden me berichten, vertelden me over onderzoeken en getuigenissen die de voordelen beschreven van elke dag een stevige wandeling op fysieke fitheid, botten en spieren, evenwicht, stressmanagement, cognitieve capaciteit, stemming, cholesterol, bloeddruk, levensverwachting en zelfs het risico op een kankerrecidief. Ik geloofde ze en zei tegen mezelf dat ik in beweging moest komen, dat ik de volgende dag al moest beginnen met wandelen. Maar als het zover was, vond ik altijd wel een goed excuus om het niet te doen, of was ik gewoon te moe. Ik had niet genoeg motivatie om mijn levensstijl zo te veranderen.”

Maar Jacqueline's nicht en buurvrouw, die door haar kinderen was gewaarschuwd, nam de beslissing. Ze was erg actief in een wandelgroep in de buurt en zou werk maken van een plan. 

De groep schreef zich drie maanden later in voor de volgende Race for the Cure® in de regio en bestelde een roze T-shirt voor Jacqueline. Toen ze haar hun project en het trainingsprogramma dat ze voor haar hadden bedacht uitlegden, moest Jacqueline wel toegeven. "Als een eenzaam persoon die niet veel vriendinnen heeft en niet deelneemt aan groepsactiviteiten, was ik erg ontroerd door dit initiatief. Maar bovenal werd ik elke dag gesteund, want ik kreeg de tijd en plaats van onze volgende afspraak. Ze pasten hun programma aan aan mijn fysieke conditie, hielden mijn vooruitgang zorgvuldig bij, moedigden me vriendelijk aan en ik was verrast om te ontdekken dat ik genoot van deze bijna dagelijkse wandeling. Ik was enthousiast en nieuwsgierig om deel te nemen aan een Roze Mars.” 

“Op die dag legden we onze 4 km met verrassend gemak af, maar ik was overweldigd door de aanblik van de steungroepen,  jonge sporters die voor het goede doel liepen, en ik besefte hoeveel geluk ik had. De volgende dag bedankte ik de leden van mijn groep in tranen en vroeg hen of ik met hen kon blijven wandelen. Ze omarmden me en accepteerden me in hun groep, zolang ik maar beloofde om regelmatig te komen en mezelf progressiedoelen te stellen. Ik stap nu al drie weken elke dag en twee keer per week in een groep. Ik heb de euforische kracht van de endorfine van het wandelen en de vriendelijkheid van mijn trainingsmaatjes ontdekt. Als ik dat eerder had geweten...".

Meer weten:

https://pink-ribbon.be/projecten/de-roze-mars

https://www.think-pink.be/nl/Wat-doen-we/Race-for-the-Cure/Neem-deel