Getuigenis van een topvrouw

Juni  2022- D. Léotard

De film ‘100km Au-Delà’ gaat over de uitdaging die vrouwen aangingen om het Franse massif des Ecrins te beklimmen  -een hoogte van 4.000 meter- nadat ze met kanker kampten. "10 femmes pour un 4000"
Mhml sprak met Sophie Winand die bijna tien jaar geleden deelnam aan de tocht.

Sophie, 41 jaar, getrouwd en twee kinderen, doceert Frans in de streek van Namen. "In januari 2012 voelde ik toevallig een kleine ‘rijstkorrel’ in een van mijn borsten. Ik maakte me geen zorgen: borstkanker krijg je niet op je dertigste! Maar mijn huisarts stuurde me door voor een echografie, gevolgd door een biopsie ... en toen volgde het vonnis. Het eerste waar ik aan dacht was mijn lang haar, hoe zou ik het redden zonder mijn haar? Toen stak een vulkaan van emoties de kop op: “hoe moest ik omgaan met mijn twee kleintjes, 18 maanden en vier jaar oud?” De behandeling startte snel op: chirurgie om de tumor te verwijderen, chemotherapie en vervolgens bestraling. Het moeilijkste waren de bijwerkingen van de chemotherapie, waarbij ik telkens een week lang vreselijk misselijk was en moest overgeven, waardoor ik in bed bleef. Ik was nogal optimistisch over mijn ziekte, maar ik dacht wel dat de ziekte ooit mijn dood zouden worden.  Wat mijn haar betreft - dat ik verloor - had ik een mooie pruik gekocht om het te vervangen, maar die heb ik maar één keer gedragen. Ik hield niet zo van mijn gezicht met die pruik erop.   Ik verving de pruik dan ook door tulbanden en sjaals. In het begin durfde ik mezelf niet in de spiegel aan te kijken, maar het went, je moet doorgaan... Wat ik van die tijd geleerd heb, is dat je je moet durven uitspreken - klagen over de bijwerkingen van de behandelingen, huilen als je uitlegt waarom, en dat je moet niet bang zijn om hulp te vragen aan het verplegend personeel om de behandelingen beter te verdragen. Voor mij was acupunctuur door een arts een grote hulp.  Het was mijn oncoloog die mij dit aanraadde nadat ik durfde te klagen over mijn ondraaglijke misselijkheid.”

Op een dag was het voorbij…

“Toen mijn bestralingen voorbij waren, ging ik weer parttime werken en zei ik tegen mezelf: OK, dat was het dan, maar wat nu? De dokters hadden me in remissie verklaard maar het risico van een recidief hing me nog steeds boven het hoofd als een zwaard van Damocles, ik leed ook onder een gebrek aan informatie, aan voorbereiding op deze periode nadien... Ik voelde me een beetje in de steek gelaten, ook al was ik hyperbeheerst. De mensen om je heen vergeten ook snel, ...

Toen ik over de sportieve uitdaging van de ???? hoorde, dacht ik dat het precies was wat ik nodig had. Ik was geen grote sportvrouw en had geen ervaring in het hooggebergte. Mijn avontuurlijke metgezellen en ik hebben zes maanden specifieke training gevolgd. Dit was noodzakelijk, zeker voor de oudere vrouwen die niet gewend waren om te sporten, maar het creëerde ook een sterke band tussen ons.

Einde juni was de start van een fantastisch avontuur.  Een onbeschrijfelijke ervaring, een prachtig verhaal van schitterende landschappen, momenten van intense inspanning om een uitdaging aan te gaan, schitterende ontmoetingen met gidsen en metgezellen, maar vooral met mensen die elkaar steunden, die hun gemeenschappelijke ervaring in alle nederigheid deelden. Er is een onverwoestbare band ontstaan, we zien elkaar nog altijd en we weten dat we er altijd voor elkaar zullen zijn. De dood van een van ons was een vreselijke beproeving.

Ik ben blijven sporten, ik ben begonnen met hardlopen omdat mijn dokter me zei dat ‘cardiotraining’ goed is voor mijn gezondheid en nu geniet ik ook van het mentale plezier van het joggen, ik doe aan trials, ik heb deelgenomen aan marathons...".

Wat kanker veranderde?

"Wat heeft mijn kanker veranderd? In de eerste plaats zijn het kleine dingen, want je hebt de neiging om terug te vallen in je routine, je raakt verstrikt in het alledaagse, maar ik ben een sportvrouw geworden. Dan, naarmate de tijd verstrijkt, als de kinderen opgroeien, denk je erover na en weet je dat je van elk moment van het leven moet genieten. Je kent de onschatbare waarde van gezondheid en plaatst alles meer in perspectief. Je verspilt geen energie door te klagen over futuliteiten of om onbereikbare dromen na te streven. In mijn geval heeft de beproeving van kanker mijn relatie gered, we konden het allebei aan, mijn man zorgde voor mij en onze kinderen. Mijn ouders en schoonouders waren er ook om me op hun manier te steunen. En inmiddels wist ik ook wie mijn echte vrienden waren en wie niet…

Ik vraag me vaak af wat ik voor mijzelf uit deze beproeving kan halen. Ik was mentaal niet in de beste vorm voordat ik ziek werd, maar nu vind ik iets positiefs in mijn ervaring en haal er kracht uit en sommige van mijn prioriteiten zijn veranderd, zoveel is zeker.”