Praten met kinderen over ziek zijn
Getuigenis & tips
Getuigenis & tips
Praten over ziekten met kinderen, met uw kinderen, is niet altijd gemakkelijk. Eerst is er het gesprek over de diagnose, maar daarna komt ook de vermoeidheid, de praktische gevolgen, de taak als ouder, en ga zo maar door.
Véronique, 45 en moeder van drie kinderen, getuigt.
“Mijn man en ik legden al snel aan de twee oudste kinderen uit dat ik een ziekte had en dat ik een aantal onderzoeken moest ondergaan (MRI) om te zien wat ik precies had”, vertelt Véronique.
“Tegelijkertijd zochten we informatie over behandelingen, ziekenhuizen en artsen en bespraken we hoe we onze kinderen konden vertellen over kanker en de behandelingen. Onze houding ten opzichte van kinderen moest een beslissing van ons beiden zijn. Ik was ontzettend bang voor hun reacties.”
“Nadat we advies hadden ingewonnen, legden we hen uit wat chemotherapie was en wat de bedoeling was. We namen onze toevlucht tot het lezen van boeken over kanker met de twee kleintjes, de oudste wilde er eerst niets over weten, maar later las ik voor uit het boek 'Grote boom is ziek'. We maakten ook een 'chemokalender' met zestien wasknijpers die één per één weggehaald werden naarmate de behandeling vorderde.”
“Ik zag al snel hoe het karakter van mijn kinderen en hun leeftijd hun reacties en hun houding beïnvloedden. Mijn oudste, nogal teruggetrokken van aard, zei niet veel, terwijl mijn 8-jarige dochter nieuwsgieriger was, zei dat ze bang was en om geruststellende knuffels vroeg. Ik las samen met haar een het boek 'De kleur van emoties' en dat was prettig. De jongste, toen vier jaar, vond het heel grappig dat ik mijn haar verloor en in het antwoord op de vraag "Ga je dood?", hadden we het over ons vertrouwen in de geneeskunde en in de artsen en benadrukten we de geruststellende resultaten.”
“Na een operatie en de radiotherapie had ik al een hele weg afgelegd, maar waren de sporen van de ziekte zijn nog niet verdwenen: lichamelijke vermoeidheid, haaruitval, emotionaliteit, enz... We hebben zoveel mogelijk de theorie van 'geen taboes en geen verboden onderwerpen' toegepast en ik ontdekte de positieve aspecten van oprechte gesprekken met mijn kinderen en mijn man. Het ging verder dan mijn ziekte en beïnvloedde onze manier van opvoeden. We moedigen onze kinderen aan om zichzelf te uiten, om hun emoties uit te drukken met woorden, foto's, enz., zonder ze onder druk te zetten. We betrekken de kinderen ook bij wat wij doen en het uiten van onze emoties, bijvoorbeeld door tekeningen te maken voor zorgverleners”.
“Verder besteden we veel meer aandacht dan vroeger aan gezondheidseducatie; gezond eten, bewegen, sporten,...”
“Mijn advies ? Praat over de ziekte in éénvoudige en duidelijke woorden. Beantwoord alle vragen. Verberg niets maar overdrijf niet, praat er gewoon over. En aanvaard hulp!”